Nigdy więcej samotności: proste kroki, aby poprawić swoje życie towarzyskie

WSTĘP

„Samotność, którą odczuwasz, jest w rzeczywistości okazją do ponownego połączenia się z innymi i samym sobą”. – Maxime Lagacé [1]

Samotność to niepokojący stan emocjonalny wynikający z postrzeganego braku znaczących więzi społecznych. Aby poprawić życie społeczne i walczyć z samotnością, jednostki mogą aktywnie szukać okazji do interakcji społecznych, takich jak dołączanie do grup społecznych, klubów lub wolontariatu. Budowanie i pielęgnowanie osobistych i wirtualnych relacji poprzez otwartą komunikację, empatię i wspólne działania może sprzyjać poczuciu przynależności i łagodzić poczucie samotności.

JAKA JEST NAUKA ZA SAMOTNOŚCIĄ?

Samotność to złożony stan emocjonalny, który pojawia się, gdy jednostki dostrzegają rozbieżność między pożądanymi a rzeczywistymi relacjami społecznymi. Należy zauważyć, że chociaż samotność często wiąże się z brakiem interakcji społecznych, może również wystąpić w otoczeniu innych osób (Caciopp o i in., 2018). [2]

Nauka stojąca za samotnością obejmuje podejście wielowymiarowe, w tym czynniki psychologiczne, społeczne i biologiczne.

1. Czynniki psychologiczne – Negatywne postrzeganie siebie i uprzedzenia poznawcze mogą wpływać na samotność. Osoby czujące się odizolowane społecznie mogą interpretować wątpliwe sytuacje społeczne jako wrogie, co prowadzi do dalszego wycofywania się. Dodatkowo samotności często towarzyszy wyższy poziom stresu i negatywnych emocji. (Qualter i in., 2015) [3]
2. Czynniki społeczne — na samotność mogą wpływać różne czynniki, w tym sieci wsparcia społecznego, jakość relacji i normy społeczne. Osoby o słabszych więziach społecznych lub mniej bliskich związkach są bardziej podatne na doświadczanie samotności. Zmiany norm społecznych i postęp technologiczny mogą pozytywnie i negatywnie wpływać na więzi społeczne, wpływając na rozpowszechnienie samotności. (Holt-Lunstad i in., 2015) [4]
3. Czynniki biologiczne – Samotność wiąże się ze zmianami w naszym ciele i mózgu. Badania wskazują, że długotrwała samotność jest związana z wyższym poziomem hormonów stresu, stanem zapalnym i osłabionym układem odpornościowym. Co więcej, samotność może wpływać na zdolność mózgu do przetwarzania nagród i zagrożeń, powodując zwiększoną uwagę na zagrożenia społeczne i zmniejszoną wrażliwość na nagrody społeczne. (Thisted i in., 2010) [5]

Badania nad samotnością podkreślają znaczenie zajęcia się nią jako problemem zdrowia publicznego. Interwencje promujące wsparcie społeczne, poprawiające jakość relacji i ukierunkowane na nieprzystosowawcze procesy poznawcze okazały się obiecujące w zmniejszaniu samotności. Ponadto wspieranie poczucia przynależności i wzmacnianie więzi społecznych w społecznościach może odgrywać znaczącą rolę w walce z samotnością. [6]

JAK POCZYNA SIĘ SAMOTNOŚĆ?

Badania sugerują, że samotność może mieć wczesne początki i może na nią wpływać wiele czynników.

Qualter i in. (2015) zbadali samotność dzieci w wieku od 5 do 16 lat i stwierdzili, że młodsze dzieci zgłaszały mniejszą samotność niż nastolatki. Sugeruje to, że samotność może wzrastać w miarę przechodzenia przez dzieciństwo i okres dojrzewania. [3]

Czynniki społeczne odgrywają kluczową rolę w rozwoju samotności. Badanie podłużne przeprowadzone przez Bukowskiego i in. (2018) badali wpływ relacji społecznych na samotność we wczesnym okresie dojrzewania. Wyniki wskazują, że jakość relacji rówieśniczych, jakość przyjaźni i akceptacja społeczna istotnie przewidywały samotność w czasie. Podkreśla to znaczenie pozytywnych interakcji społecznych w zmniejszaniu poczucia osamotnienia od wczesnego okresu dojrzewania . [7]

Ponadto dynamika rodziny i wzorce przywiązania wpływają na samotność w dzieciństwie. Badanie przeprowadzone przez Cassidy’ego i Ashera (1992) wykazało, że dzieci z niepewnym stylem przywiązania częściej doświadczały samotności niż dzieci z bezpiecznym przywiązaniem. Wczesne doświadczenia przywiązania mogą kształtować skłonność jednostki do samotności. [8]

Badania te dowodzą , że samotność może pojawić się we wczesnym okresie życia i ma na nią wpływ relacje społeczne i wzorce przywiązania. Zrozumienie wczesnych źródeł samotności może pomóc w opracowywaniu interwencji i strategii promujących więzi społeczne i zapobiegających samotności u dzieci i młodzieży.

JAKIE SĄ KONSEKWENCJE SAMOTNOŚCI?

Samotność może mieć różne konsekwencje, które wpływają zarówno na samopoczucie fizyczne, jak i psychiczne. Oto kilka krytycznych skutki samotności: [9]

• Zdrowie psychiczne : Samotność jest silnie związana ze zwiększonym ryzykiem problemów ze zdrowiem psychicznym, takich jak depresja, lęk i niska samoocena. Długotrwała samotność może przyczynić się do rozwoju lub zaostrzenia tych warunków.
• Zdrowie fizyczne : Badania wskazują, że samotność jest związana ze złymi wynikami w zakresie zdrowia fizycznego. Przewlekła samotność wiąże się ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, upośledzoną funkcją odpornościową, wyższymi poziomami stanów zapalnych, a nawet zwiększoną śmiertelnością.
• Spadek funkcji poznawczych : Samotność została powiązana z przyspieszonym spadkiem funkcji poznawczych i zwiększonym ryzykiem rozwoju chorób, takich jak demencja i choroba Alzheimera.
• Odłączenie społeczne : Paradoksalnie samotność może się utrwalać , prowadząc do wycofania społecznego i trudności w tworzeniu i utrzymywaniu znaczących relacji. Może to skutkować dalszym poczuciem izolacji i odłączenia od innych.
• Zmniejszone samopoczucie i zadowolenie z życia : Samotność negatywnie wpływa na ogólną satysfakcję z życia i subiektywne samopoczucie . Może to prowadzić do zmniejszenia poczucia celu i spełnienia w życiu.

Konieczne jest zajęcie się i złagodzenie konsekwencji samotności poprzez interwencje, które koncentrują się na wspieraniu więzi społecznych, promowaniu wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego i poprawie ogólnego samopoczucia.

JAKIE JEST ROZWIĄZANIE NA SAMOTNOŚĆ?

Radzenie sobie z samotnością wymaga wielopłaszczyznowego podejścia, ukierunkowanego na różne aspekty życia jednostki. Oto kilka kluczowych strategii i interwencji, które mogą pomóc złagodzić samotność: [10]

• Sieci wsparcia społecznego : Budowanie i utrzymywanie więzi społecznych ma kluczowe znaczenie. Zachęcanie osób do angażowania się w działania ułatwiające interakcje społeczne, takie jak dołączanie do klubów, wolontariatu lub grup społecznych, może pomóc w poszerzeniu ich sieci społecznościowych i zmniejszeniu poczucia samotności.
• Wzmacnianie relacji : Poprawa jakości istniejących relacji jest niezbędna. Zachęcanie do otwartej komunikacji, empatii i wzajemnego wsparcia może sprzyjać głębszym kontaktom i łagodzić poczucie samotności.
• Technologia i połączenia wirtualne : Wykorzystanie technologii i platform internetowych może zapewnić możliwości interakcji społecznych, szczególnie dla osób napotykających bariery geograficzne lub związane z mobilnością. Wirtualne społeczności, media społecznościowe i rozmowy wideo mogą wypełnić lukę i stworzyć poczucie połączenia.
• Wsparcie w zakresie zdrowia psychicznego : zajęcie się podstawowymi problemami ze zdrowiem psychicznym, takimi jak depresja lub lęk, poprzez terapię lub poradnictwo może być korzystne. Specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego mogą zapewnić wsparcie, wskazówki i strategie radzenia sobie z poczuciem samotności.
• Zaangażowanie społeczne : Zachęcanie do udziału w działaniach i inicjatywach społecznych może sprzyjać poczuciu przynależności i integracji społecznej. Lokalne wydarzenia, grupy wsparcia i domy kultury oferują jednostkom możliwość nawiązania kontaktu z innymi osobami o podobnych zainteresowaniach i doświadczeniach.

Wdrażając te strategie i interwencje, jednostki mogą aktywnie walczyć z samotnością i pielęgnować znaczące więzi społeczne, ostatecznie poprawiając swoje ogólne samopoczucie.

WNIOSEK

Rozwiązanie problemu samotności i poprawa życia społecznego wymaga proaktywnych wysiłków w celu zbudowania i utrzymania znaczących więzi. Osoby mogą walczyć z samotnością i poprawiać swoje samopoczucie, aktywnie angażując się w działania społeczne, szukając sieci wsparcia i pielęgnując relacje. Dzięki tym powiązaniom i poczuciu przynależności jednostki mogą znaleźć spełnienie, wsparcie i lepsze zrozumienie szczęścia.

Jeśli czujesz się przygnębiony i potrzebujesz z kimś porozmawiać, skontaktuj się z naszymi doradcami-ekspertami. W United We Care zespół ekspertów od dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego wskaże Ci najlepsze metody na dobre samopoczucie.

BIBLIOGRAFIA

[1] „51 cytatów o samotności, które sprawią, że poczujesz się widziany ”, Reader’s Digest , 8 lutego 2022 r.

[2] JT Cacioppo i S. Cacioppo, „Narastający problem samotności”, The Lancet , tom. 391, nr. 10119, str. 426, luty 2018 r., doi: 10.1016/s0140-6736(18)30142-9.

[3] P. Qualter i in. , „Samotność przez całe życie”, Perspektywy nauk psychologicznych , tom. 10, nie. 2, s. 250–264, marzec 2015, doi: 10.1177/1745691615568999.

[4] J. Holt-Lunstad, TB Smith, M. Baker, T. Harris i D. Stephenson, „Samotność i izolacja społeczna jako czynniki ryzyka śmiertelności”, Perspectives on Psychological Science , tom. 10, nie. 2, s. 227–237, marzec 2015, doi: 10.1177/1745691614568352.

[5] LC Hawkley, RA Thisted, CM Masi i JT Cacioppo, „Samotność przewiduje podwyższone ciśnienie krwi: 5-letnie analizy krzyżowe u osób dorosłych w średnim i starszym wieku”, „Psychologia i starzenie się”, tom . 25, nie. 1, s. 132–141, marzec 2010, doi: 10.1037/a0017805.

[6] LC Hawkley i JT Cacioppo, „Samotność ma znaczenie: teoretyczny i empiryczny przegląd konsekwencji i mechanizmów”, Annals of Behavioral Medicine , tom. 40, nie 2, s. 218–227, lipiec 2010, doi: 10.1007/s12160-010-9210-8.

[7] WM Bukowski, L. Sippola, B. Hoza i AF Newcomb, Strony z notatnika socjometrycznego: analiza miar akceptacji, odrzucenia i preferencji społecznych w skali nominacji i ocen, Nowe kierunki rozwoju dzieci i młodzieży , tom. 2000, nie 88, s. 11–26, 2000, doi: 10.1002/cd.23220008804.

[8] J. Cassidy i SR Asher, „Samotność i relacje z rówieśnikami u małych dzieci”, Rozwój dziecka , tom. 63, nie. 2, s. 350–365, kwiecień 1992, doi: 10.1111/j.1467-8624.1992.tb01632.x.

[9] LA Rico-Uribe, FF Caballero, N. Martín-María, M. Cabello, JL Ayuso-Mateos i M. Miret, „Związek samotności ze śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny: metaanaliza”, PLOS ONE , tom. 13, nie. 1, str. e0190033, styczeń 2018 r., doi: 10.1371/journal.pone.0190033.

[10] J. Cohen-Mansfield, H. Hazan, Y. Lerman i V. Shalom, „Korelaty i predyktory samotności u osób starszych: przegląd wyników ilościowych oparty na spostrzeżeniach jakościowych”, International Psychogeriatrics, tom . 28, nie. 4, s. 557–576, październik 2015, doi: 10.1017/s1041610215001532.